Αφυπνισμένοι ή βαθιά νυχτωμένοι; Τις τελευταίες μέρες, παρατηρούμε ένα φαινόμενο, το οποίο υπήρχε πάντα, απλά έγινε αρκετά πιο ευανάγνωστο, λόγω της κατάστασης.
Τελικά είμαστε αφυπνισμένοι ή βαθιά νυχτωμένοι; Κάποιες μάζες συμπολιτών μας, αντιδρούν με έναν διαφορετικό τρόπο απέναντι στα μέτρα που μας έχει επιβληθεί. Αρχικά πρέπει να γίνει κοινώς αποδεκτό πως τα μέτρα επιβλήθηκαν οριζόντια και χωρίς εξαιρέσεις και σε αυτό λογικά συμφωνούμε όλοι.
Ο μεγάλος χαμός, γίνεται φυσικά στα social media. Μισή ώρα πλοήγησης σε Facebook και Twitter αρκεί για να καταλάβει ο καθένας το αντικείμενο της συζήτησης. Ο κόσμος έχει χωριστεί σε δυο “στρατόπεδα” τα οποία αντιπροσωπεύουν το καθένα από μια κεντρική ιδέα. Η μια ιδέα είναι αυτή που παρουσιάζεται από τα λεγόμενα “συστημικά” ΜΜΕ και τις περισσότερες κυβερνήσεις του κόσμου (με εξαίρεση ελάχιστες από τις οποίες οι περισσότερες είναι σχεδόν γραφικές και κάποιες λίγο πιο “σοβαρές”). Η άλλη ιδέα είναι (εύκολα προβλέψιμη from scratch), παιδί των απανταχού αυτοαποκαλούμενων “αφυπνισμένων”. Των “μας ψεκάζουν” και των “μας επιβάλλουν παγκόσμια δικτατορία”. Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και τις δυο ιδέες όμως.
Το “συστημικό” στρατόπεδο δεν ξεκίνησε χθες να υπάρχει, υπήρχε πάντα.
Σε αυτό μεγαλώσαμε, με τις αξίες του γαλουχηθήκαμε και σε αυτό εξακολουθούμε να ζούμε. Μας αρέσει – δε μας αρέσει. Εδώ βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των επιστημόνων (ιατροί, νομικοί κλπ.) και νομίζω και ο περισσότερος (λογικός – [μια παρεξηγημένη, στις μέρες μας, έννοια]) κόσμος. Το ότι “μας κρύβουν” πράγματα και το ότι χρησιμοποιούν ή ακόμα και δημιουργούν έκτακτες καταστάσεις ώστε να “κάνουν τη δουλίτσα τους” (χρησιμοποιώ το λεξιλόγιο των “αφυπνισμένων”) ΔΕΝ είναι κάτι καινούριο και ΔΕΝ το μάθαμε χθες. Πάντα γινόταν και πάντα θα γίνεται. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχει η κριτική σκέψη, αυτή είναι που μας κάνει διαφορετικούς και πιο “έξυπνους” από τα υπόλοιπα έμβια όντα.
Στη σημερινή περίπτωση, βιώνουμε κάτι σπάνιο και λίγο διαφορετικό από τις υπόλοιπες φορές. Σήμερα, έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικότητα η οποία, απλά, βόλεψε κάποιους και τους ξεκούρασε από το να την κατασκευάσουν. Εδώ βρίσκεται και η σύγχυση, η οποία φυσικά είναι μια μόνιμη κατάσταση στο μυαλό των “αφυπνισμένων” συμπολιτών μας, αυτή τη φορά όμως τους βραχυκύκλωσε για τα καλά.
Για το “αφυπνισμένο” στρατόπεδο δε χρειάζεται να γράψω πολλά πράγματα.
Πάντα ζούσαν ανάμεσά μας. Σήμερα ίσως να κοντεύουμε στο σημείο να ζούμε εμείς ανάμεσά τους. Αυτοί οι άνθρωποι μη έχοντας βιώσει χειρότερες καταστάσεις στη ζωή τους (πόσο τυχεροί…), παρομοιάζουν την καραντίνα με την απομόνωση και τη φυλακή. Αισθάνονται πνιγμένοι μέσα στα σπίτια τους και έχουν αγανακτήσει που τους επιτρέπεται να πάνε μόνο μέχρι το σούπερ μάρκετ. Η βόλτα με το 6, δεν το συζητώ, είναι σα τον προαυλισμό στη φυλακή, ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και τα μαλλιά τους; Πως θα ζήσουν χωρίς να έχουν πάει στο κομμωτήριο για 2 ολόκληρους μήνες; Ζούνε ένα δράμα όλοι αυτοί οι φίλοι μας.
Πως ακούγονται άραγε αυτές οι απόψεις στα αυτιά ανθρώπων που έχουν μείνει για μήνες μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου; Ανθρώπων που είναι για πάντα “φυλακισμένοι” στα σπίτια τους λόγω κάποιου ατυχήματος ή κάποιας σοβαρής χρόνια πάθησης; Είναι σωστό, άραγε, να φωνάζουμε πως “πνιγόμαστε” δίπλα σε κάποιον που ζει μια ολόκληρη ζωή “πνιγμένος”; Όλοι αυτοί που “φωνάζουν”, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα επιστρέψουν στην “κανονικότητά” τους. Οι υπόλοιποι, όμως, θα συνεχίσουν να ζουν στην απομόνωση και τον εγκλεισμό επειδή πάντα έτσι ζούσαν. Τίποτα απολύτως δεν άλλαξε για εκείνους ο κορονοϊός.
Αυτό που λείπει από τους “αγανακτισμένους” του κορονοϊού, λοιπόν, είναι η ενσυναίσθηση. Η έλλειψη αυτής της “υπερδύναμης”, τους κάνει σκληροπυρηνικούς ατομιστές και δε νοιάζονται ουσιαστικά για κανέναν άλλο παρά μόνο για τον εαυτό τους. Στην αρχή είχα μια (μικρή ομολογώ) ελπίδα ότι ο κορονοϊός θα αλλάξει, έστω και ελάχιστα, προς το καλύτερο το ανθρώπινο είδος αλλά μετά από 2 μήνες, έχω κάθε δικαίωμα να αισθάνομαι απογοητευμένος.
