Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν
οι αίθουσες αναμονής στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Μετά από κάποια ώρα, συνήθως, γνωρίζεις αρκετά πράγματα για όλους τους παρευρισκόμενους. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μοιραζόμαστε τις άσχημες σκέψεις μας περισσότερο από ότι τις όμορφες. Αυτό συμβαίνει επειδή έτσι (μάλλον) μοιράζεται η θλίψη και συρρικνώνεται. Αυτό που παρουσιάζει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το τι σκέφτονται και το πως αντιδρούν οι άνθρωποι σε συνάρτηση με την πάθησή τους. Το πόσο σοβαρή ή ακόμα και απειλητική για τη ζωή τους είναι αυτή. Αυτό ακριβώς θα προσπαθήσω να περιγράψω στις επόμενες γραμμές.
Οι περισσότεροι από εμάς, εκτός από την κύρια πάθησή τους, ταλαιπωρούνται κι από αρκετές δευτερεύουσες παθήσεις. Οι δευτερεύουσες παθήσεις προκύπτουν ως επιπλοκές εξαιτίας της πρώτης ή σαν ανεπιθύμητες ενέργειες από τις θεραπείες. Στις αίθουσες αναμονής όπου περιμένεις για κάποια από τις δευτερεύουσες παθήσεις σου, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συναντάς εκεί, αντιμετωπίζουν το ίδιο ή κάτι παρόμοιο αλλά ως κύρια πάθηση.
Το εντυπωσιακό
είναι η διαφορά στον τρόπο αντιμετώπισης του ίδιου προβλήματος από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες. Στις αίθουσες αναμονής των εξωτερικών ιατρείων ογκολογικών και αιματολογικών κλινικών, ακούς συνήθως ανέκδοτα και χαχανητά. Στις αίθουσες αναμονής των ορθοπεδικών, ακτινολογικών, δερματολογικών κ.α. ιατρείων υπάρχει μεγάλη πιθανότητα (έως και βεβαιότητα) να ακούσεις μέχρι και μονολόγους τύπου “γιατί σε μένα”, “τι θα κάνω τώρα” και άλλες τέτοιες τραγωδίες μονόπρακτες οι οποίες όμως στα αυτιά ενός αιματολογικού ή ογκολογικού ασθενή, ακούγονται σα κωμωδίες.
Όταν έχεις ζήσει τη μισή σου ζωή και το σημαντικότερο πρόβλημα υγείας που έχεις αντιμετωπίσει είναι μια ίωση την οποία ξεπέρασες με μισό κουτί αντιπυρετικά και μια εβδομάδα ξάπλα, λογικό είναι η οστεοπόρωση ή μια απλή χειρουργική επέμβαση ρουτίνας να σου φαίνεται βουνό. Το να γκρινιάζεις όμως για ένα πρόβλημα υγείας το οποίο δεν είναι απειλητικό για τη ζωή σου είναι τουλάχιστον αχαριστία. Και όχι οι καρκινοπαθείς ΔΕΝ είναι ήρωες. Είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν άλλη επιλογή στη ζωή τους από το να αντιμετωπίσουν τη δική τους πραγματικότητα.
