Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα.
Δε μου άρεσε ποτέ αυτή η γιορτή. Σχεδόν πάντα έβρεχε τη Μεγάλη Εβδομάδα και η κατάνυξη των ημερών και το όλο κλίμα, ιδιαίτερα τη Μεγάλη Παρασκευή με την κορύφωση του θείου δράματος, μου προκαλούσε θλίψη, μελαγχολία, στεναχώρια. Όπως όλα τα παιδιά αγαπούσα τα Χριστούγεννα. Πιο γιορτινά, πιο φωτεινά, πιο χαρούμενα, πιο στολισμένα, όλα πιο…
Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε ο “γολγοθάς” του Σπύρου.
Πριν δεν μπορούσα ίσως να αντιληφθώ το αληθινό νόημα αυτής της γιορτής. Και δεν εννοώ απαραίτητα τη θρησκευτική ερμηνεία που δίνουν τα βιβλία. Μιλάω για τη δική μου ερμηνεία, βγαλμένη μέσα από τη περιπέτεια της υγείας του δικού μου παιδιού μου και όχι μόνο. Μέσα από τις εικόνες και τα συναισθήματα που βίωσα και βιώνω.
Λέξεις όπως Γολγοθάς, πορεία προς τη σταύρωση, λύτρωση, ανάσταση αποκτούν άλλο νόημα και αξία μέσα σε ένα παιδοογκολογικό τμήμα. Παίρνουν πραγματικά σάρκα και οστά στα μικρά κορμάκια παιδιών, που τα τρυπούν όχι με ξιφολόγχες, αλλά με βελόνες. Μικροί “εσταυρωμένοι” πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, που υπομένουν με χαμόγελο και δύναμη και δίπλα μαμάδες, που σαν άλλες “Παναγίες” κλαίνε σιωπηλά και εύχονται να ήταν εκείνες στη θέση του παιδιού τους, που πονά. Και μετά σκοτάδι. Απόλυτη ησυχία. Και ατελείωτος πόνος για εκείνους που έφυγαν τόσο άδικα και άφησαν ένα “γιατί” να βαραίνει την καρδιά.
Και η ανάσταση; Συμβαίνει όντως; Και αν ναι πότε έρχεται; Έρχεται με τη μορφή εκείνου που αγαπάμε στα όνειρά μας; Έρχεται με το τελευταίο μυελόγραμμα; Έρχεται με την τελευταία μαγνητική; Έρχεται με το πέρας της 5ετίας; Δεν ξέρω, νιώθω όμως ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά.
Μάλλον η ερώτηση είναι, τι είναι πραγματικά για τον καθένα μας ανάσταση και όχι πότε έρχεται και αν υπάρχει, γιατί υπάρχει, αυτό είναι σίγουρο. Και όχι με τη στενή θρησκευτική έννοια της μετά θάνατο ζωής, αλλά με την ουσιαστική, αυτήν της ανά(σ)τασης της ψυχής.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Πεθαίνει μόνο ό,τι δεν αγαπήθηκε και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε τους κουβαλάμε αιώνια μέσα μας. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι δίπλα μας μέρα και νύχτα. Τους νιώθουμε. Μπορούμε ακόμη και να τους δούμε, φτάνει να παρατηρήσουμε προσεκτικά γύρω μας. Είναι η φυσική απουσία που πονάει και αφήνει το σημάδι της στην ψυχή. Εκεί ακριβώς έρχεται το θαύμα της ανάστασης για μένα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους, που αυτόν τον πόνο τον έκαναν δύναμη και προσφορά στο συνάνθρωπο. Αν αυτό δεν είναι ανάσταση ψυχής τότε τι είναι; Έχω γνωρίσει ανθρώπους, παιδιά, που βίωσαν και βιώνουν πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και όμως αυτοί έδωσαν κουράγιο και θάρρος σε εμένα, όταν έχανα τις ελπίδες μου. Αν αυτό δεν είναι νίκη της μεγαλοψυχίας και συντριβή του εγωισμού και της μικροψυχίας τότε τι είναι; Μήπως αυτό δε δίδαξε και Εκείνος με το Θάνατο Του;
Μικρές αναστάσεις βιώνουμε όλοι καθημερινά. Μικρά θαύματα που μόνο τα μάτια της ψυχής μπορούν να δουν. Λένε πως ο δρόμος προς το “φως ” έχει πολλά αγκάθια και εμπόδια και πως σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς. Αυτό ακριβώς το νόημα έχει για μένα η ανάσταση.
Το ανάστημα που θα υψώσεις απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Δεν είναι εύκολο. Ειδικά σε καταστάσεις που αφορούν παιδιά.
Πάσχα στην εβραϊκή γλώσσα σημαίνει “πέρασμα”. Πέρασμα σε μια άλλη ζωή. Πιο ουσιαστική, πιο αληθινή. Σημαίνει μαθαίνω να σηκώνομαι, ακόμα και όταν πέφτω από ύψος χιλιάδων μέτρων. Σημαίνει δεν το βάζω κάτω, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Σημαίνει δε χάνω τις ελπίδες μου, ακόμα και όταν όλα μου φαίνονται μαύρα. Σημαίνει χαμογελώ, σε πείσμα όσων θέλουν να μου κλέψουν το χαμόγελο. Σημαίνει δεν τα παρατάω . Σημαίνει αγωνίζομαι κάθε μέρα, όπως μου δίδαξε και μου διδάσκει το παιδί μου και τόσα άλλα παιδιά και γονείς. Σημαίνει βοηθάω όπως μπορώ, ακόμα και από εδώ, γράφοντας και δίνοντας θάρρος και ελπίδα σε όσους το έχουν ανάγκη, όπως εγώ.
Κοιτάζω το ημερολόγιό μου.
Πέρυσι τέτοιον καιρό ήμασταν μέσα για την τελευταία μεθοτρεξάτη. Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών στην κυριολεξία. Όλες οι γιορτές (παραμονή πρωτοχρονιάς, Πάσχα) μας βρήκαν στο νοσοκομείο. Μόνο Χριστούγεννα είχαμε κάνει σπίτι. Δεν πειράζει. Φτάνει να πάνε όλα καλά έλεγα. Και πήγαν. Και με τη βοήθεια του Θεού εύχομαι να συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά, για εμάς και για όλα τα παιδιά, που συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη τους.
Θέλω να ευχηθώ Καλή Ανάσταση σε όλους με ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα.
Εύχομαι του χρόνου, όπως και κάθε χρόνο, όλα τα παιδιά να περνούν αυτές τις άγιες μέρες στο σπίτι τους με τις οικογένειές τους. Να μείνουν άδεια πια αυτά τα παιδοογκολογικά. Εύχομαι Το Άγιο Φως να σκορπίσει παντού τη δύναμη του, να πλημμυρίσει και να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας και να διώξει μακριά τα σκοτάδια της ψυχής.
Της φίλης Φανής Περπερίδου.